Ümran Avcı – Reha Tanör yaşanmışlıklarını, tanıklıklarını ve hayata bakışını belleğinin süzgecinden geçirerek hazırladığı bir deneme kitabıyla okurlarına sundu. “Ud Çalan Kadınlar-Sana Michelin’li Sofralardan Baktım Aziz İstanbul” isimli kitabın merkezine de yedi zirveli kenti yerleştirdi.
Galatasaray Lisesi ve İstanbul Hukuk Fakültesi’ni bitiren teşebbüsçü, yönetici ve akademisyen Tanör’ü okurlar “Levrek Buğulama da İstemeyin Ama” ve “Hayat Yağmurda Yürümek Üzeredir – Hayat Sanatının Sıradan Sırları” isimli kitaplarıyla tanıyor. Tanör, altı denemeden oluşan son kitabında küçük İskender’in “Açık unutulmuş bir radyo gibidir” diye özetlediği İstanbul’u anlatıyor, kentteki lezzetli sofralara konuk ediyor. Kendisini ‘hayatı dikizlemeyi seven’ biri olarak tanımlayan muharrir, merceğine takılanları aktarıp eski İstanbul’un fotoğrafını çekiyor. “İstanbul’da yaşamak Premier Lig’de futbol oynamakla eşdeğerdir” diyor. Ve lakin bu hoş kentin “dışarıdan gelenlerin kendi bildiklerini dayatmalarına direnemeyerek zarafetini koruyamadığını ve yenilen taraf olduğunu” söylüyor.
Yazar, okurunu satırları aracılığıyla Galata Köprüsü’ne, Kamondo Merdivenleri’ne, Peyami Safa’nın “Fatih Harbiye”sinden günümüz Fatih Harbiye’sine götürüyor. Ud ve keman ortasında kalan Neriman’ın feminist olup olmadığını sorguluyor. Sevdiği, rehber edindiği edebiyatçı ve sanatkarlara, müelliflerin İstanbul’una da farklı bir parantez açıyor.
Kişiliklerin törpüsü
İstanbul Hukuk Fakültesi’nden Deniz Gezmiş’in sınıf arkadaşı olan Tanör, yakın tarihe uzanıp ülkenin karabasan günlerine de projeksiyon tutuyor. 27 Mayıs’ı, 12 Eylül’ü, azapları ile ünlü Sansaryan Han’ı, Varlık Vergisi’ni ödeyemedikleri için azınlıkların Aşkale’ye sürgünlükleri üzere ‘yorucu, yıpratıcı, kişilikleri törpüleyen dönemleri’ anımsatıyor. Reha Tanör imzalı kitap, sırtını ‘Sisifos’un Kayası’ ideolojisine yaslıyor. Kendi yaşama bakışını ve ideolojisini de ortaya koyan müellif bakın hayatı nasıl özetliyor: “Aslında hepimiz Antik Yunan efsanesindeki Sisifos üzere her gün bir kayayı sıcakta, yağmurda, karda, kışta kıyamette, kan ter içinde kalarak, ıslanıp donarak, ellerimiz parçalanarak, yüreğimiz darlanarak itip yuvarlayarak bir zirveye çıkartmaya çalışıyoruz hayatta. (…) Hayat dediğimiz, ayakta kaldığımız sürece, Sisifos’un kayasını ha babam de babam her gün itmekten öbür bir şey midir?” Tanör kitabına şaire hak verdiği şu diziyle son noktayı koyuyor: “Yaşamak hoş şey!”